۱۳۹۵ اردیبهشت ۱, چهارشنبه

در نومیدی بس امید است، پایان شب سیه سپید است

رویداد اندوهبار دیروز یکی از غم انگیزترین رویدادهای زندگی سی و چند سالۀ من بود. بیش از 300 تن زخمی و 30 تن کشته که در این میان بخش بزرگی از آن را زنان و کودکان تشکیل می دادند. این رویداد برای تمام شهروندان افغانستان گران تمام شد و صدها خانواده داغدار شدند. خوشبختانه از عزیزان من کسی در این جمع نبود، اما اگر روزی فرا برسد که یکی از اعضای خانواده یا دوستان نزدیکم را از دست بدهم چه خواهم کرد؟

داشتم دیروز به این مسأله فکر می کردم که به ذهنم رسید یکی از بهترین راهکارها برای پایان دادن به این رویدادهای ناگوار برگزاری یک انتخابات شفاف، عادلانه و فراگیر است که در آن رئیس جمهور، نمایندگان پارلمان جابه جا شوند و افراد با احساس جای آنها را پر کند. انتخابات ریاست جمهوری سراسر تقلب بود و فریب مردم، اما انتخابات شورای ولسوالی و پارلمان هنوز با وجود دو سال پس از روی کار آمدن دولت جدید همچنان به حالت تعلیق است.

در این میان گروهی از نمایندگان احزاب و فعالان جامعۀ مدنی یکجا شدند و با برگزاری یک نشست خواستار برگزاری هر چه زودتر، نظام مندتر و معتبرتر انتخابات پارلمانی و شورالی ولسوالی شدند. برگزاری این انتخابات باید به شکلی باشد که تضمین کنندۀ حضور زنان، جوانان، تمام اقلیت ها و گروه ها بتوانند شرکت کنند.
امیدوارم رئیس جمهور، رئیس اجرائیه (که هر دو یک سکوت استراتژیک را اختیار کرده اند) هر چه زودتر دست به کار شوند و زمینۀ برگزاری  انتخابات شفاف و عادلانه را فراهم سازند.